Duygusal Yolla Bulaşan Hastalıklar
Facebook sayfama şaşırtıcı bir şey yazan bir adam vardı. Öfke ve aile içi şiddetle ilgili bir bloga yanıt olarak yapılmış bir yorumdu sanırım.
Erkek öfkesinin genellikle kadınların suçu olduğunu ima ediyor gibiydi. Kız arkadaşlarının onu “çıldırmış olması”.
Diğer sıfır toleranslı takipçilerimden bazılarının haksız bir yorum akışı saldırısından sonra, bu adamın ifadesi hakkında daha fazla düşündüm.
Bazen samimi bir partnerin içimizde başka kimsenin yapamayacağı şeyleri tetikleyebileceğini hissediyorum.
Sakin, halka açık bir kişilikle hareket ederek güzel bir gün geçiriyor olabiliriz ve eve geldiğimiz anda sevgilimiz “bizi çıldırtacak” bir şey söyler veya yapar.
“Pasif agresif davranıyor”, “Beni kasten tetikliyor” veya “Bana kendi öfkesini enjekte ediyor” gibi pop-psişe terimleri atmayı seviyoruz.
Ama bu mümkün mü?
Cevap Evet. 1946’da psikanalist Melanie Klein “yansıtmalı özdeşim” adlı bir terim icat etti.
Meslekten olmayanların terimleriyle, yansıtmalı özdeşleşim şu şekildedir: Bir kişi, yanlış bir şekilde partnerinin kötü, kusurlu veya bir şekilde zayıf olduğuna inanır.
Yeterince uzun sürerse ve ortaklar birbirine bağlanırsa (okuyun: kimse kimin sorununun kimin sorunu olduğunu hatırlayamaz), yanlış değerlendirilen ortak, yanlış değerlendirmeyi yansıtan şekillerde davranmaya başlar.
Kendileriyle ilgili zayıf duyuları ve düşük benlik saygısı olan insanlar buna karşı özellikle savunmasızdır.
“Kendi parçamızı bilmek
her çatışma olabilir büyümemize yardım et.”
Beğen gibi çeker.
Yansıtmalı özdeşleşimle ilgili en büyük sorun, tüm karmaşanın her iki eşin de farkında olmamasıdır.
Daha da kötüsü, yansıtmayı sevenler ve onların projeksiyonlarını benimseyen insanlar genellikle birbirini çeker.
Karşılaştıklarında bilinçsizce el sıkışırlar ve birbirlerini böylesine duygusal bir karmaşaya sokacaklarına söz verirler.
Açıkçası böyle bir ilişki içinde olduğunuzdan şüpheleniyorsanız, profesyonel terapide olmanız gereken ilk yer.
Öngörüler çok aşırı değilse ve her iki taraf da ilişki üzerinde çalışmak istiyorsa, çift terapisi işe yarayabilir.
Ancak ilişki duygusal istismara ve hatta şiddete dönüştüyse, ne yazık ki tek yol ayrılmak ve travmatik bağda kendi parçanız üzerinde çalışarak terapide zaman geçirmektir.
Unutulmamalıdır ki, hiç kimse sizi gerçekten çıldırtamaz ama onlar zaten içinizde yaşayan çılgınlığı ateşleyebilir.
Ve bir terapistin ofisinde biraz şefkatli sevgi dolu bakıma ihtiyaç duyan parça budur.
Her ilişki çatışmasında kendi payımızı bilmek, şefkatli, düşünceli insanlar haline gelmemize yardımcı olabilir.
Hiç “duygusal olarak bulaşan bir hastalık” yaşadınız mı? Nasıl üstesinden geldin?
