Czy jesteś randkowiczem, który musi być?

Staliśmy się społeczeństwem pełnym „gottab”. “Muszę być taki, muszę być taki”

Ludzie, którzy mają takie nastawienie, wychodzą i spotykają się w oparciu o walidację, w oparciu o potrzeby, które mają.

Nie umawiają się na randki na podstawie jakichkolwiek surowych pragnień, ale na podstawie potwierdzenia przez drugą osobę.

Mężczyzna spojrzy na kobietę i od razu powie sobie, że chce, aby go lubiła. Musi zostać przez nią potwierdzony. Chce, żeby wszyscy jego przyjaciele myśleli, że jest fajny. Chce udowodnić ojcu, że jest damą.

Chce, by wszystkie plotki w biurze, że jest gejem, przestały istnieć, więc tak naprawdę chce zadzwonić do wszystkich, których zna, i móc porozmawiać o całym wspaniałym seksie, jaki uprawiał w zeszły weekend.

Kobieta chce poznać fajnego faceta, faceta, który się zebrał, naprawdę miłego faceta. Ale w głębi duszy pamięta, że tysiąc razy w życiu mówiono jej, że musi sprawić, by facet ją gonił, musi grać twardo, żeby ją zdobyć.

Ona musi to zrobić, musi zrobić tamto, żeby dorwać faceta.

Kobieta jest istotą seksualną, tak jak wszyscy inni. Chce przespać się z facetem, którego lubi na drugiej randce, ale nie robi tego, ponieważ powiedziano jej, że faceci pomyślą, że jest dziwką, jeśli to zrobi.

Więc zaczyna grać w te wszystkie gry z facetami i nigdy nie ma przyzwoitego seksu, ponieważ żaden przyzwoity facet nie chce grać w tę grę.

„Wyobraź sobie, jaki byłby świat, gdybyśmy…

po prostu mówił z naszych serc przez cały dzień.”

Nigdy nie patrzymy na siebie w lustrze i nie bronimy tego, kim jesteśmy i czym jesteśmy.

Wszystko, co robimy, to nieustannie staramy się być kimś innym.

„Muszę być fajnym facetem. Muszę być alfa, muszę być silnym facetem, twardzielem. Muszę być seksowną dziewczyną, która sprawia, że faceci ją ścigają. Muszę być niedostępną dziewczyną. Muszę być facetem, który jest graczem. Muszę być facetem, który jest dupkiem. Muszę być zarozumiałym facetem.

Nie jesteśmy nawet prawdziwym społeczeństwem, o którym mówię w mojej książce „Nadzy”.

Czy możesz sobie wyobrazić, że przez jeden dzień, tak jak w filmie „Kłamca, kłamca”, mogliśmy po prostu wyjść i sprawić, by wszyscy mówili prawdę.

Jeśli pewnego ranka obudziliśmy się i zobaczyliśmy, że pada śnieg, ale to nie był prawdziwy śnieg. To był magiczny czarodziejski pył. Bajkowy pył, który wdychasz, a następną rzeczą, o której wiesz, mówisz prawdę przez cały dzień.

Widzisz kobietę, o której myślisz, że jest atrakcyjna, więc jej o tym mówisz. Ponieważ czuje prawdę w twoim głosie, podnieca się tym i mówi: “Boże, to było gorące. To naprawdę mnie podnieciło!” A wy dwoje macie świetną rozmowę, w której wszystko, co robicie, to szczerze o sobie nawzajem.

Wyobraź sobie, jaki byłby świat, gdybyśmy przez cały dzień rozmawiali z serca, gdybyśmy mieli jaja i pewność siebie, by mówić z serca i nic więcej.

Więcej ludzi by się przeleciało. Seks, który wszyscy uprawialiby tego dnia, byłby wspaniały.

Ludzie zakochiwaliby się, powstawały trwałe małżeństwa, kończyły się złe małżeństwa. Wszędzie zaczynały się nowe, wspaniałe początki. Wszystko byłoby prawdziwe.

Problem polega jednak na tym, że analizujemy samych siebie do tego stopnia, że każdego dnia paraliżuje nas analiza.

Nie możemy się nawet obudzić i srać, jeśli nie wiemy dokładnie, jaki papier toaletowy leży w łazience. Teraz, kiedy robimy zrzut, musimy sprawdzić w Internecie, czy coś jest z nami nie tak.

Jeśli chodzi o randki, robimy to samo. Wychodzimy na jedną randkę, a potem musimy wejść do Internetu i zadzwonić do wszystkich naszych znajomych i przeanalizować tę randkę na kawałki.

Czy możesz sobie wyobrazić, że zrobiliśmy wysypisko, a potem zadzwoniliśmy do wszystkich naszych przyjaciół i zapytaliśmy ich, czy coś z nami jest nie tak?

Tym właśnie jest hipochondria. Staliśmy się hipochondryczną grupą randkowiczów, którzy każdego dnia mają obsesję na punkcie naszego randkowego życia.