“Modern Romance”: de geneugten en gevaren van hedendaagse dating volgens Aziz Ansari

Te vaak hebben we de gedachte: “Ik wou dat ouderwets daten nog bestond.”

Het is triest dat de moderne datingwereld is geëvolueerd tot een cyberspace-platform van emoji’s, sexting en passief-agressieve tweets, hoewel de groei van technologie alleen de transformatie van ons romantische leven niet kan verklaren.

Komiek Aziz Ansari had een speciale interesse in dit idee en andere aspecten van ons hedendaagse liefdesleven, en hoewel hij nu gelukkig een relatie heeft, is hij nog steeds gefascineerd door hoe mensen elkaar vinden. Hij is zelfs zo geïnteresseerd dat hij een boek heeft geschreven over al deze onzin genaamd ‘Moderne romantiek’.

Geïnspireerd door zijn vele tirades over liefde en andere drugs tijdens zijn stand-up acts, werkte Ansari samen met NYU-professor sociologie Eric Klinenberg om studies te doen en onderzoek te doen in een poging om een academische, humoristische analyse van moderne romantiek te creëren. Hij doorspekte het zelfs met zijn soort humor.

In een wereld waar het belangrijker is om uit te zoeken wat er over een tekst moet worden geschreven dan een persoonlijk gesprek, legt Ansari uit hoe technologie, online dating en andere romantische innovaties de basis van liefde voor altijd hebben veranderd.

In plaats van een soort gids voor daten te schrijven (omdat we allemaal weten dat dat niet werkt), gaat Ansari echt in op wat mensen doen in de moderne datingwereld en wat het betekent. Wat uw relatiestatus ook is, hij heeft iets in dit boek geschreven waar u zich mee kunt identificeren.

“Ik wilde niet dat dit boek, weet je, alleen voor alleenstaanden zou zijn die er nu zijn, maar ik wilde een soort overzicht maken van daten en relaties als geheel,” vertelde Ansari aan NPR’s Audie Cornish.

Met de hulp van professor Klinenberg ontwierp Ansari een enorm onderzoeksproject waarbij hij talloze interviews en focusgroepen hield overal, van Wichita tot Tokio en Buenos Aires, en gedragsgegevens en enquêtes analyseerde.

Ze creëerden zelfs hun eigen online onderzoeksforum op Reddit om mensen vragen te stellen over open relaties, regels van die regelingen, datingprofielconsulenten en andere gerelateerde onderwerpen.

Na uitgebreid onderzoek te hebben gedaan, kwam Ansari tot een vrij universele conclusie die als hoofdthema voor zijn boek dient.

“Je realiseert je gewoon dat iedereen met dezelfde onzin te maken heeft”, vertelde Ansari aan TIME Magazine. “Iedereen zit samen op deze boot, en het zou waarschijnlijk goed zijn als we wat aardiger waren op die boot.”

Een van de grote vragen die als basis diende voor Ansari’s onderzoek was waarom, ondanks de miljoenen profielen die beschikbaar zijn op datingplatforms zoals Tinder en Match.com, mensen nog steeds moeite hebben om “The One” te vinden of zelfs maar iemand om op een sms te reageren .

Hij zei dat het woord ‘vermoeiend’ meerdere keren naar voren kwam in zijn onderzoek omdat zoveel mensen berichten op een datingsite als een tweede baan zagen, het veranderen van plannen met iemand als hinderlijk of gewoon het omgaan met sms-berichten als een last.

In hetzelfde licht heeft iedereen zijn eigen versie van de “waarom reageert hij of zij niet op mij en wat heb ik verkeerd gedaan?” dilemma. Ansari las de echte gesprekken van mensen over tekst en ontdekte dat timing en woordkeuze beide erg belangrijk zijn.

Een paar decennia geleden zouden mensen gewoon een fatsoenlijk persoon vinden die in hun buurt of gebouw woonde. De families zouden elkaar ontmoeten, en zolang niemand te gek leek en de economische overeenkomst sterk was, zouden de twee mensen trouwen.

Dat was “The One” voor jou.

Tegenwoordig is het huwelijk opnieuw gedefinieerd vanwege technologie en de algemene vooruitgang van de samenleving, waardoor het hele proces om iemand te vinden moeilijker wordt.

“Het hele idee van het vinden van een zielsverwant is pas in de afgelopen 100 jaar een ding geworden,” zei Ansari. “Dus de hele herdefiniëring van wat het huwelijk is – niemand heeft echt dit uitgebreide boek over dit soort dingen geschreven. Ik vind het echt grappig en erg interessant.”

Ansari breekt moderne romantiek op de beste manier af, door te zeggen dat een andere grote reden dat we “The One” niet kunnen vinden, is omdat we te veel mensen hebben om uit te kiezen. Het is ironisch – je zou denken dat meer opties betere kansen betekenen.

Maar nee. Hij bespreekt de paradox van de datingwereld van vandaag, waar we op dit moment de meest romantische mogelijkheden hebben die elke generatie ooit heeft gehad, maar daardoor hebben mensen het moeilijker om te kiezen.

Als iemand één persoon kiest, is de kans groter dat hij ontevreden is, omdat er altijd een gedachte is dat er iemand beter is. Er is ook toegang tot die persoon. Het is vergelijkbaar met het hele dwalende oogconcept.

Ansari gelooft niet dat technologie de ondergang is van romantiek, maar hij geeft wel goed inzicht in waarom modern daten een tweesnijdend zwaard is.

“Met al die dingen is er een goed en een slecht,” zei Ansari. “Iedereen wordt meer geraakt. Met online daten kun je iedereen ontmoeten. Maar het slechte daarvan is dat er een hoop mensen zijn, en hoe los je dat op?”

Ansari gebruikt dit boek als een manier om de transformatie van romantiek te analyseren en mensen te helpen beter te begrijpen waarom de dingen zijn zoals ze nu zijn.

Hij doet een meer dan effectieve taak om de moderne datingwereld af te breken en hoe romantiek is geëvolueerd van een ouderwets onschuldig deel van het leven tot een dilemma dat wordt geconsumeerd door mobiele telefoons, sociale media en online communicatie.