Liefde in tijden van algoritmen

Zoals de wiskundige GH Hardy ooit verklaarde: “Schoonheid, niet het nut, is de ware rechtvaardiging voor wiskunde.”

Na jaren alleen te zijn geweest met weinig vooruitzichten op daten en groeiende frustratie, hackte Chris McKinlay – een afgestudeerde wiskundestudent – een online datingsite om te proberen zijn ware liefde te vinden.

En het werkte!

Hij gebruikte slimme extractiemethoden om miljoenen datapunten te verzamelen van een van de grootste datingsites – OkCupid. Deze gegevens zijn afkomstig van verschillende soorten vrouwenprofielen die verschillende nepprofielen hebben bekeken die hij heeft gemaakt.

Hieruit groepeerde hij ze in zeven clusters volgens een techniek die is uitgevonden door IBM-onderzoekers. Daarna paste hij zijn profiel aan om de meeste reacties te krijgen.

Hij beschreef de details van zijn methode in een boek, maar kreeg bekendheid toen dit verhaal werd verteld in het techmagazine Wired.com.

Hoewel het verhaal veel aandacht trok, was verrassend genoeg meer dan 90 procent van de reacties negatief en waren de lezers niet gecharmeerd van zijn aanpak.

Vergelijk dat eens met de analytische benadering van Amy Webb.

De toen 30-jarige had net een slechte breuk achter de rug en wist dat haar tijd opraakte om een perfecte man te vinden, te trouwen en een gezin te stichten.

Ze had niet veel meer jaren om te gebruiken, dus moest ze een betere benadering van daten bedenken.

Vervolgens verzamelde ze, net als McKinlay, gegevens van datingsites en gebruikte die om haar profiel te verbeteren.

Ten eerste, hoewel ze een slimme man wilde ontmoeten, hadden de slimmere mannen de neiging om veel te schrijven, maar ze merkte dat de meer populaire profielen kort waren. Ze moest het totale aantal woorden terugbrengen tot 97.

Ze moest ook vermijden heel specifiek te zijn (bijvoorbeeld door haar favoriete film te noemen).

Bijna onmiddellijk ging ze van relatief impopulair en genegeerd naar de meest populaire op de hele site en ontving ze tonnen verzoeken om dates.

Het probleem werd hoe de juiste te selecteren.

Na een aantal rampzalige dates kwam ze met een puntensysteem op eigenschappen.

Er werden bijvoorbeeld 100 punten toegekend aan de bovenste eigenschap, en dan zouden alle punten van de eigenschappen worden opgeteld met verschillende wegingen.

Ze zou dan op zoek gaan naar de mannen met de meeste punten, maar die moesten wel aan het vereiste minimum van 700 punten voldoen.

Met deze methode had geen enkele man het minimum gehaald, maar ze besloot uit te gaan met een man met een zeer hoge score. Na de date herzag ze zijn score tot 1.050!

Een jaar later trouwden ze en stichtten ze een gezin.

Ook heeft ze een boek over haar verhaal geschreven en een Ted talk gegeven. In tegenstelling tot het geval van de wiskundige was meer dan 70 procent van de reacties positief. Sommigen waren zelfs buitengewoon positief en ondersteunend.

Als voorbeeld schreef Luisa:

“Nog nooit zo gelachen tijdens een TED-talk. Ik zie graag een voorbeeld waarin kieskeurig werken werkt! Gefeliciteerd.”

Dus waarom het verschil in reactie tussen de verhalen van Amy en Chris?

Voor het antwoord op die vraag, bekijk volgende week deel twee van mijn artikel.